بازتاب ایلام/سحر باقری: آقاجان امروز هشتم محرم است. همان روزی که حضرت علی اکبر(ع) به عنوان اولین فرد از بنی هاشم وارد میدان نبرد می شود.
آقا جان علی اکبرت(ع) همان کسی بودند که شبیه ترین فرد به پیامبر(ص) و شما را یاد پیامبر می انداختند و نزدیکترین یار به شما بودند.
آری؛ علی اکبر(ع) پدر را در غربت در برابر گرگ های خون آشام کوفه و شام می بیند و با وجود سن و سال کم، تصمیم می گیرد وارد عرصه نبرد شود و پدر را یاری بخشد.
به راستی آقا جان چطور تاب آوردید!؟ وقتی فرزندان دلبندتان جلوی چشمانتان پر پر شدند، از آن طفل شش ماهه تا این جوان رعنا، چگونه دلتان آرام و قرار داشت!؟ غیر از اینست که شما خدای خودتان را آنگونه که باید شناختید و چشمان شما چیزهایی را می‌دیدند که ما از دیدن شان سخت عاجزیم.
به راستی آقا جان؛ شما جان، مال و فرزندان تان را صرف چه کردید!!؟ چه چیزی را می خواستید به ما نشان بدهید.!؟ یقیناً می پرسند که چرا امام فرزندان خود را وارد این عرصه کردند و طفل شش ماهه را مقابل تیر و نیزه قرار دادند!؟
آری؛ امام حسین(ع) با فدا کردن و قربانی کردن جان خود و خانواده شان، مهمترین پیام را می خواستند به ما منتقل کنند. آن حضرت با قربانی کردن عزیزترین هایش به ما درس دادند که «امر به معروف و نهی از منکر» و مسیر «شهادت» کوچک و بزرگ ندارد، لیاقت می خواهد و پیوسته ادامه دارد.
پیامبران و امامان ما همیشه به دنبال راهی بوده اند که خدا را بهتر بشناسیم و او را کامل درک کنیم. پس همیشه از جان، مال و فرزندان خود گذشته اند تا این حقیقت را به ما انسانها منتقل کنند که ما فقط بنده خداییم و لاغیر.
شاید ما محرم و واقعه عاشورا را از دید اشک و غم و آه نگاه کنیم اما باید بدانیم که امام حسین(ع) پیروز میدان بودند زیرا بزرگترین درس را تا بی نهایت به همه ما یاد داده اند. آری؛ قدمی که در راه خدا است همیشه پیروز و پیوسته استوار است.
